Weg van strijd, op naar vertrouwen aan tafel.

Kinderen worden geboren met een natuurlijke wijsheid:

ze voelen intuïtief wanneer ze honger hebben en wanneer ze vol zitten.

Door stress, zorgen of tegenstrijdige informatie raken ze dit soms kwijt. Gelukkig kunnen we als ouder helpen om dit vertrouwen weer terug te vinden. Het geheim? 

Gezamenlijke verantwoordelijkheid:

• Jij bepaalt wat, waar en wanneer er gegeten wordt.
• Je kind bepaalt of en hoeveel het eet.

Zo ontstaat een ontspannen sfeer waarin kinderen een gezonde relatie met eten kunnen ontwikkelen.

De visie rondom de gezamenlijke verantwoordelijkheid komt van Ellyn Satter, een Amerikaanse diëtist en gezinstherapeut. Zij ontwikkelde het model Division of Responsibility in Feeding (verantwoordelijkheidsverdeling bij eten).

Dit klinkt eenvoudig, maar het heeft een enorme impact. Door de heldere verdeling:

• ervaart een kind veiligheid en structuur;
• behoudt het vertrouwen in zijn/haar eigen honger- en verzadigingssignalen;
• ontstaat er minder strijd aan tafel;
• groeit een kind op met een gezonde relatie met eten.

Het model van Satter wordt wereldwijd toegepast door diëtisten, pedagogen en therapeuten, en vormt een stevige, wetenschappelijk onderbouwde basis voor intuïtief en ontspannen leren eten.

💡 Eerst voor jezelf zorgen

Belangrijk is dat je eigen relatie met eten en je lichaam ook stabiel is. Kinderen voelen haarfijn aan hoe jij met voeding en je lijf omgaat.

👉 Merk je dat je zelf nog worstelt met beperkende overtuigingen of strikte eetregels?
Dan is het waardevol om hier zélf mee aan de slag te gaan. Dit is geen teken van falen, maar juist een krachtig voorbeeld voor je kind: je laat zien dat je mag groeien en ontwikkelen.

Door je eigen relatie met eten stap voor stap gezonder en milder te maken, geef je je kind het mooiste cadeau: een ontspannen en liefdevolle basis om met voeding en zijn/haar eigen lichaam om te gaan. 🌱

🌸 Ervaringen uit de praktijk & voortschrijdend inzicht

In de spreekkamer werk ik graag met ouders en hun kinderen. Veel principes paste ik ook thuis toe met onze eigen kids.

Sommige dingen deed ik al op gevoel, andere zou ik met de kennis van nu net wat anders aanpakken.

Een voorbeeld: ik ben ooit gestopt met standaard het toetje aan te bieden, omdat het voor mij voelde alsof ik er een waardeoordeel aan hing (“het een is beter dan het ander”). Ik liet toetjes hierdoor op een gegeven moment vaak geheel weg of gaf het heel af en toe.

Nu zou ik, met het inzicht dat ik inmiddels heb, een toetje samen met de maaltijd aanbieden.

Zo wordt eten neutraler, zonder labels. Dat is wat ik zo waardevol vind aan voortschrijdend inzicht. 😉

En misschien is dát wel de grootste uitdaging van opvoeden: je leert het niet op school. Je neemt een mix mee van je eigen jeugd, je persoonlijke wensen, wat je in je omgeving ziet én in mijn geval: mijn pedagogische achtergrond (SPW).

Die kennis draag ik nog altijd dankbaar met me mee, omdat ze me veel inzicht heeft gegeven in de behoeften en ontwikkelingsfasen van kinderen.

Wat ik door de jaren heen steeds opnieuw merk en hoor, is dit: kinderen doen niets om ons expres te pesten. Al voelt het voor ouders soms wél zo – en dat begrijp ik heel goed.

Kinderen zijn vooral op zoek naar autonomie, grenzen en verbinding. Ze duwen tegen grenzen aan, terwijl ze er tegelijkertijd ook naar verlangen. Want juist die grenzen geven hen veiligheid.

Een mooie balans tussen autonomie bieden en duidelijke grenzen stellen is vaak het beste compromis.

Een waardevolle tip daarbij: stel geen vragen wanneer er eigenlijk geen keuze mogelijk is. Neem bijvoorbeeld bedtijd. In plaats van: “Zullen we naar boven gaan om ons klaar te maken?” kun je beter zeggen: “We gaan naar boven om ons klaar te maken.”

De autonomie geef je vervolgens in kleine, haalbare keuzes. Bijvoorbeeld: “Wil je zelf lopen of zal ik je tillen?” of “Wil je de rode of de gele pyjama aan?”

Soms helpt het om keuzes heel concreet te maken. Zoals mijn kleindochter gisteren: zij kreeg de keuze tussen binnen spelen zonder broek, sokken en laarzen, óf met haar broek etc. aan naar buiten – want het was regenachtig en fris.

Zo voelt een kind zich gehoord en betrokken, terwijl jij als ouder toch de noodzakelijke kaders bewaakt.

🌱 Fouten maken hoort erbij

Het is belangrijk om te weten dat je het als ouder niet altijd goed kúnt of hoeft te doen. Juist door niet perfect te zijn, laat je je kind zien dat fouten maken mag. Onze nieuwe generatie leert hierdoor dat het oké is om fouten te maken, hiervoor uit te komen en ervan te leren. Dat is misschien wel een van de meest waardevolle lessen die je je kind kunt meegeven (mijn mening).

En nu krijg ik opnieuw de kans om dit alles verder  in de praktijk te brengen met onze kleinkinderen.

Helemaal in lijn met de manier waarop hun ouders het zelf aanvliegen. Een bijzondere ervaring, want zo kan ik mijn kennis en ervaring doorgeven én tegelijkertijd zien hoe een nieuwe generatie ouders hun eigen weg vindt: zo mooi om te zien!

Door schade en schande, levenservaring en opleidingen ben ik inmiddels wel een beetje  “door de wol geverfd”. Vanuit die basis mag ik ouders begeleiden in het vinden van wat voor hún gezin werkbaar is.  Dat blijft elke keer weer zó waardevol en bijzonder om te doen. 🌸

💌 Wil je meer weten of samen aan de slag?

Iedere ouder en ieder kind is uniek. Herken je jezelf in deze onderwerpen, maar twijfel je hoe je dit praktisch kunt toepassen in jullie gezin?

Of merk je dat je zelf nog zoekende bent in je relatie met voeding en je lichaam?

✨ Je hoeft dit niet alleen te doen!

Neem gerust contact op voor:

• Persoonlijk advies dat past bij jouw gezin
• Praktische tips en tools voor dagelijks gebruik
• Ondersteuning bij het creëren van een ontspannen relatie met eten

 Samen ontdekken we hoe je stap voor stap meer rust en plezier rondom eten kunt krijgen.

✨  Heb je geen behoefte aan/tijd voor begeleiding, maar zoek je een praktische gids om thuis zelfstandig mee aan de slag te gaan? Laat het me weten: ik heb een overzichtelijke hand-out samengesteld voor een aantrekkelijke prijs, waarmee je direct zelf aan de slag kunt.

Bestel nu jouw hand-out en ga vandaag nog aan de slag!

📩 Stuur me een berichtje via WhatsApp of het contactformulier.

Lieve groetjes Titia

p.s.

Wees mild voor jezelf en voor je kind. Het gaat niet om nieuwe regels, maar om een ontspannen relatie met eten.

Wanneer de focus ligt op hoe je samen eet, volgt het wat, wanneer, waar, hoeveel en of vanzelf.

Kinderen hebben een natuurlijke drive om te variëren en leren vanzelf mee-eten met wat jij aanbiedt.
(Bij ziekte of ernstige zorgen: overleg altijd met een arts.)